«Ωρισμένα τινά Ελληνικά θήλεα ζητούν να δοθή ψήφος εις τας γυναίκας. Σχετικώς με το ίδιον τούτο θέμα διαπρεπέστατος επιστήμων είχεν άλλοτε αναπτύξη από του βήματος της Βουλής το επιστημονικώς πασίγνωστον, άλλως τε, γεγονός, ότι παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικής κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός. Επειδή, εν τούτοις, αι ημέραι αύται δεν συμπίπτουν ως προς όλα τα θήλεα, είνε αδύνατον να ευρεθή ημέρα πνευματικής ισορροπίας και ψυχικής γαλήνης όλων των θηλέων, ώστε την ευτυχή εκείνην ημέραν να ορίζωνται αι εκάστοτε εκλογαί.
Η γυναικεία, συνεπώς, ψήφος είνε πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον, εφ’ όσον ουδεμία δύναται να υπάρξη εγγύησις ότι ο γυναικείος πληθυσμός, προσερχόμενες εις τας κάλπας, θα είνε εν τω συνόλω του εις πνευματικήν και ψυχικήν ομαλότητα. Επαναλαμβάνομεν ότι χρησιμοποιούμεν επιχειρήματα αυστηρώς επιστημονικά αναπτυχθέντα άλλοτε εις την Βουλήν». Εφημερίδα «ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ», 20 Μαρτίου 1928. Το καταθέτω στα Πρακτικά.
 Κι όμως χάρη στην «κόκκινη γραμμή» που ενώνει την Ολυμπία Ντε Γκουζ, την καρατομηθείσα συντάκτρια των δικαιωμάτων της γυναίκας και της Πολίτισσας, τις τσακισμένες από την αστυνομία απεργούς της Νέας Υόρκης το 1857, τις φυλακισμένες σουφραζέτες, την Κλάρα Τσέτκιν και τις σοσιαλίστριες του Συνεδρίου της Κοπεγχάγης το 1910 με τη λοιδορούμενη αρχισυντάκτρια της «Εφημερίδας των Κυριών», τα ελληνικά θήλεα στις μέρες μας όχι μόνο έχουν ψήφο, αλλά και εκλέγονται -έστω και σε ποσοστό μόνο γύρω στο 20%- στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Μάλιστα, μιλούν και από το Βήμα της Βουλής, μιας Βουλής η οποία δεν κατόρθωσε ακόμη να καθιερώσει μια ονομασία για την ιδιότητά τους, η οποία να κάνει ορατό το φύλο τους ενώ συγχρόνως να είναι και γραμματικά σωστή.
Επιπλέον, όλα τα θήλεα του κόσμου έχουν και μια παγκόσμια ημέρα δική τους.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας το 2014, λοιπόν, βρίσκει τις γυναίκες της χώρας να πλήττονται από την ανεργία σε βαθμό χωρίς προηγούμενο για τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα και τις αυτοαπασχολούμενες, με επικείμενη λήξη των διαθεσιμοτήτων και απολύσεις σε κατ’ εξοχήν γυναικείους κλάδους, όπως είναι οι καθαρίστριες όχι μόνο πια του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά και των Περιφερειών, αλλά και οι εργαζόμενες στην καθαριότητα και τη σίτιση των παιδικών και βρεφονηπιακών σταθμών που ακόμα διατηρεί ο ΟΑΕΔ, ενώ οι καθαρίστριες των σχολείων δεν απολύονται προς το παρόν, αλλά είναι απλήρωτες από την αρχή της σχολικής χρονιάς.
Πρόκειται για γυναίκες που στον εμπαιγμό των Υπουργών που τις συμβουλεύουν να συστήσουν κοινωνικές επιχειρήσεις για να διεκδικήσουν τη δουλειά τους, χωρίς καμμιά εγγύηση ότι θα την κερδίσουν και χωρίς καμμιά αντιμετώπιση των προβλημάτων διαδοχικής ασφάλισης που θα προκύψουν, απαντούν με το μεγαλειώδη αγώνα τους, με τον οποίο «καθαρίζουν» για όλους και όλες μας, ακόμα και αν βγαίνουν με σπασμένα χέρια από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, οι οποίες –σημειωτέον- δείχνουν αξιοπρόσεκτο ζήλο όταν έχουν να κάνουν με γυναίκες, είτε πρόκειται για κατοίκους της βορειανατολικής Χαλκιδικής, είτε για απεργούς, είτε για μαθήτριες, είτε για Βουλευτίνες.
Και σαν να μην φθάνει η απώλεια εργασίας των ενεργών γυναικών, υπονομεύεται και η μελλοντική εργασία των νεότερων με την κατάργηση των τμημάτων προτίμησής τους από τη δημόσια εκπαίδευση, όπως υπονομεύεται και η δυνατότητα συνταξιοδότησης, ιδιαίτερα για τις αγρότισσες, με τη μετατόπιση των ορίων ηλικίας και την επιβολή όλο και περισσότερων προϋποθέσεων.
Είναι τέτοια η περιφρόνηση της Κυβέρνησης για κεκτημένα των γυναικών από δεκαετίες που δεν προβλέφθηκε καμμία προστασία από απόλυση στο δημόσιο τομέα ούτε εγκύων ή ευρισκομένων σε άδεια μητρότητας ή ανατροφής, όπως επίσης έχει παραπεμφθεί στις καλένδες και η κοινή υπουργική απόφαση που θα χορηγούσε στις αυτοαπασχολούμενες και στις αγρότισσες αποζημίωση ώστε να διακόπτουν  την εργασία τους για δεκαεπτά εβδομάδες, αντίστοιχα με την άδεια κύησης και μητρότητας, όπως προβλέπει η σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία που κυρώθηκε στα τέλη του ‘12.
Μαζί με την εργασιακή καταρρέει και η υγειονομική προστασία της μητρότητας, ακολουθώντας την αποσάθρωση της δημόσιας περίθαλψης, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας, που επιφέρει την οικονομική αφαίμαξη για την εργαστηριακή παρακολούθηση της εγκυμοσύνης και την κάλυψη του υπέρογκου κόστους τοκετού από τις ανασφάλιστες με το ρατσιστικής έμπνευσης διπλασιασμό για τις αλλοδαπές.
 Η απουσία κάλυψης άλλων αναγκών της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας έχει μεγαλύτερη ιστορία. Έχει ήδη στηλιτευθεί από διεθνείς οργανισμούς –την ανοχή σας, κυρία Πρόεδρε, παρακαλώ- όπως η Επιτροπή του ΟΗΕ για την παρακολούθηση εφαρμογής της CEDAW, έχουν γίνει συστάσεις να χρηματοδοτηθεί η πρόσβαση όλων των γυναικών και ιδιαίτερα των ευάλωτων, πλην εις ώτα μη ακουόντων.
Φυσικά και κάθε άλλη προστασία σε ευάλωτες ομάδες γυναικών άλλοτε δεν υπάρχει και άλλοτε αφήνεται να καταρρεύσει, είτε αφορά στα θύματα trafficking για τα οποία, παρά τη σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία που κυρώθηκε το καλοκαίρι, παραμένει χαρακτηριστική η αποτυχία των αρχών να κάνουν τριψήφιο τον εσαεί διψήφιο αριθμό των γυναικών των αναγνωρισμένων ως τέτοιων, ενώ όλες και όλοι ξέρουμε ότι θα έπρεπε ο αριθμός αυτός να είναι τουλάχιστον τετραψήφιος, είτε αφορά σε κοινότητες Ρομά όπου τα ιατροκοινωνικά κέντρα αφήνονται να κλείσουν και δεν υπάρχει καμμία παρέμβαση για την αποτροπή των πρώιμων ή και καταναγκαστικών γάμων και της συνεπαγόμενης πρώιμης εγκατάλειψης της εκπαίδευσης από τα κορίτσια, κατά κύριο λόγο.
Όσο αφορά τις πρόσφυγες και μετανάστριες με ή χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, στη σύσταση προς τα κράτη-μέλη, που υπερψηφίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο πρόσφατα, να ληφθούν μέτρα για την προστασία των δικαιωμάτων τους σε ζητήματα υγείας και εκπαίδευσης, κακοποίησης ή εκμετάλλευσης κατά την εργασία και να αναγνωριστεί η προσφορά τους σε παροχή υπηρεσιών ακόμα κι αν δεν έχουν χαρτιά, η απάντηση της Κυβέρνησης είναι από τη μια εμβαλωματικές λύσεις του τύπου της διάταξης για τους συνοδούς των αναπήρων, σε συνδυασμό με τις ασφυκτικές δυνατότητες νομιμότητας, μέσω του συζύγου συνήθως, που παρέχει ο υπό συζήτηση Μεταναστευτικός Κώδικας, και από την άλλη, κράτηση στις σαδιστικές συνθήκες της Πέτρου Ράλλη.
Και βέβαια το Ευρωκοινοβούλιο δεν συνιστά να μην αφήνονται οι μετανάστριες και οι πρόσφυγες να πνιγούν, να καούν ή να πεθάνουν από το κρύο, διότι προφανώς θεωρεί αδιανόητο να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα.
Όσο για τις συνθήκες κράτησης γυναικών γενικά, γίνεται ιδιαίτερη μνεία επίσης από την Επιτροπή του ΟΗΕ για την εφαρμογή της CEDAW στις προδιαγραφές της Μπανγκόγκ, η οποία βέβαια εφαρμόζεται όσο και οι άλλες συστάσεις.
Άφησα τελευταία την αναφορά στη βία κατά των γυναικών, γιατί χάρη στην Έκθεση της FRA το θέμα έλκει το γενικό ενδιαφέρον. Όντως, κάθε γυναίκα οποιασδήποτε οικονομικής, μορφωτικής, κοινωνικής, ηλικιακής ή όποιας θέλετε κατάστασης, κινδυνεύει να υποστεί κάποια μορφή έμφυλης βίας από ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο της εργασίας ή βιασμό. Αποτελεί το αποτελεσματικότερο όπλο της πατριαρχίας ενάντια στη γυναικεία θέληση και επιστρατεύεται όταν οι καθημερινές διακρίσεις, τα σεξιστικά σχόλια, η προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και «επιστημονικές» απόψεις, σαν αυτές που ανέφερα στην αρχή, δεν καταφέρνουν να την κάμψουν.
Η ελληνική πολιτεία αυτή τη στιγμή απαντά με ένα καλών προθέσεων, αλλά σαφώς κατώτερο των αναγκών, πρόγραμμα συμβουλευτικών σταθμών και ξενώνων φιλοξενίας για κακοποιημένες γυναίκες, για τους οποίους εκτός από την αναγκαιότητα να λειτουργήσουν πλήρως το συντομότερο, φαίνεται ήδη στον ορίζοντα ο κίνδυνος για τη συνέχεια της λειτουργίας τους μόλις λήξει η τριετία της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης.
 
Ασφαλώς, εξίσου αναγκαία είναι η κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και η επικαιροποίηση της εθνικής νομοθεσίας.
Άλλη μία 8η του Μάρτη, λοιπόν, όπου δεν εορτάζουμε, δεν δεχόμαστε επισκέψεις. Διαδηλώνουμε και διεκδικούμε όλα μας τα δικαιώματα, αδιαίρετα και αδιάσπαστα, διεκδικούμε την ίδια μας τη ζωή με όλη της τη σημασία.